Behawior pokarmowy u wybranych gatunków psowatych

Z biologicznego punktu widzenia drapieżnik to zwierzę żywiące się mięsem swoich ofiar lub podebranych zwłok innemu drapieżnikowi. Pod względem behawioralnym drapieżnictwo oznacza interakcję biologiczną między dwoma organizmami, gdzie jeden jest drapieżnikiem, a więc osobnikiem, który poluje i żywi się drugim organizmem, czyli zdobyczą.
Ze względu na inną budowę ciała psowate zabijają swoje ofiary inaczej niż kotowate, gdyż przednie kończyny służą do biegu, a nie chwytania ofiary. Nie mają też tak wielkich zdolności do bezszelestnego podkradania się do zdobyczy jak koty. Większe ofiary doprowadzane są do utraty sił poprzez długotrwałą pogoń polującej grupy. Następnie chwytają ofiary za tylne partie ich ciała w możliwych do uchwycenia zębami miejscach – najczęściej w okolicach odbytu, pachwin i brzucha – powalając zwierzę. Przy współpracy w grupie zwykle to jeden z silniejszych chwyta ofiarę za okolice nosa i ust, po czym, wykręcając swe ciało, powala ją na ziemię głową w dół, kończąc pościg. Następnie grupa rozrywa skórę w okolicach brzucha i rozpoczyna pożeranie ofiary. Polując na małe zwierzęta, psowate chwytają je mocno zębami za czaszkę, a następnie gwałtownie wstrząsają ją, powodując przemieszczanie kręgów szyjnych. Psowate wykazują również zdolność gromadzenia i przechowywania pożywienia, które jest zwykle dość płytko zakopywane w piaszczystych miejscach, czasami znakowanych, zwłaszcza w przestrzeni poza własnym terytorium. U psowatych obserwuje się również zjawisko regurgitacji, czyli zdolności do przenoszenia w żołądku dużej masy pokarmu...